Van gletsjers tot woestijnduinen

Alweer twee weken in Peru, wat vliegt de tijd en wat een kilometers leggen we af.
Onze laatste vier dagen Chili hebben we in stijl afgesloten, mag ik wel zeggen. Een dag van te voren hadden we een reservering gemaakt voor het huren van een zelfde Kia Morning. Op het moment van ophalen bleek deze (helaas) niet beschikbaar. De enige beschikbare auto die ze voor ons hadden was een grote SUV truck. Of we hier ok mee waren voor dezelfde prijs als de Kia morning. Uh daar hoefde we uiteraard niet lang over na te denken! Moet wel zeggen dat het even wennen was om met zo een enorme bak door de drukke straten van Puerto Montt te rijden, maar eenmaal de stad uit beviel deze uit de kluiten gewassen wagen ons prima. Slechte wegen met veel hobbels en gaten? Niets van te merken als je ongeveer een meter boven de grond zit. Wouter kon in dit formaat auto eindelijk confortabel zitten en ik had bijna een trappetje nodig om erin te komen, maar dat weer hield me er natuurlijk niet van om zelf ook wat kilometertjes te maken en te scheuren langs de meren in het Lake District. De auto en het kamperen op nog een paar mooie wild plekjes langs de meren zorgde ervoor dat we Chili op een bijzondere manier afsloten. Het Lake District zelf was niet echt een toevoeging en zeker niet als je net een reis door Patagonie hebt gemaakt. De meren zijn voornamelijk een toevluchtsoord voor Chileense badgasten en de dorpjes langs de meren doen allemaal erg duits aan. Behalve wanneer je erg veel waarde hecht aan bratwurst, kuchen en apfelstrudel zou ik dit deel van Chilli niet echt aanbevelen.
Toch wel met wat pijn in ons hart namen we afscheid van onze buddy 2.0. En daar stonden we dan met al onze spullen. Na vier weken de luxe van een auto gekend te hebben en daardoor nooit onze tassen gedragen te hebben, valt dit nu wel even vies tegen.
Na een nachtbus van 12 uur en een vlucht van 4 uur komen we aan in Lima, Peru! Een nieuw land, dus weer een nieuw avontuur!
Lima is een enorme stad aan de kust en ondanks dat je hier wat meer op je veiligheid moet letten voeld de stad fijn aan. De eerste dag Lima is direct ook een speciale dag, want ik ben jarig! Altijd al gedroomd van een verjaardag met zon en een zomerse temperatuur op mijn verjaardag. In Nederland kun je dan dromen wat je wilt, maar als je jarig bent op 7 maart dan kun je een zomerse temperatuur wel vergeten en zon meestal ook. Maar hier in Lima komt mijn droom dan eindelijk uit en we proosten met een zomerse cocktail in de zon!
Eigenlijk vonden wij Lima vooral te gek door zijn heerlijke restaurantjes. Het aanbod van goede tentjes is zo groot dat het moeilijk kiezen is en je bijna de hele dag door wilt eten. Van het krokantste buikspek ooit gegeten en heerlijke taartjes tot de beste ceviche! Voldaan met volle buiken en wat bagage lichter (we hebben besloten verder te gaan zonder onze tent en hebben deze per post terug naar Nederland gestuurd) verlaten we Lima en gaan we een stukje zuidelijker, waar we in de woestijn belanden. Vreemde wereld zo met alleen maar zand om je heen. En dat te bedenken dat we een paar weken terug nog tegen gletsjers aan keken. Net voor we in de woestijn terecht kwamen hebben we nog kennis gemaakt met een aantal pinguins (Blijven super leuke beestjes en zo blij als een kind ze eindelijk in het echt gezien te hebben) en zeeleeuwen tijdens een boottochtje.
In de woestijn maken we een te gekke tocht door de zandduinen met een buggy, echt heel gaaf! Verder is er weining te doen in de woestijn en is het er vooral erg warm en hoe kan het ook anders erg zanderig.
Waar we dachten in Chili veel kilometers te hebben gemaakt valt dat nog mee in vergelijking met Peru. Het is wederom een enorm land en alles ligt onwijs ver uit elkaar. Nog maar amper een week in Peru en alweer 17 uur onderweg geweest met de bus. En het idee dat we eigenlijk nog maar een klein stukje van Peru hebben gezien en nog vele kilometers en dus uren in de bus te gaan hebben maakt ons een beetje reis moe. Veel toeristen en medereizigers die we tegenkomen maken eigenlijk hetzelfde rondje door het zuiden met als einddoel het bezoeken van de Machu Pichu. Het voeld een beetje alsof je in een kudde reist zonder eigen plan en gewoon maar volgt. Dit is eigenlijk hetgene wat we juist niet willen, maar het is lastig om hier in Peru van los te komen. In de stad Arequipa besluiten we even twee dagen rustig aan te doen en te bedenken hoe we Peru voor ons fijner kunnen maken.
We zijn trouwens al een enorm eind gestegen in hoogte vanuit de woestijn en zitten in Arequipa tussen de vulkanen op een hoogte van 2300 meter. Door de hoogte voelen we ons wat duffer en een beetje dizzy. Iets wat goed tegen hoogteziekte verschijnselen schijnt te helpen is het eten van cocabladeren. Ja inderdaad DE cocabladeren wat we in Nederland ook wel kennen als basis voor cocaine. Het eten van deze cocabladeren is hier heel normaal en om ons een beetje te intergreren in deze Peruaanse gemeenschap op grote hoogte kauwen wij vrolijk mee op deze blaadjes. Althans vrolijk echt lekker is dit niet en echt energieker voel je je er ook niet van dus dit blijft bij een paar blaadjes.
Bijna alle toeristen gaan vanuit Arequipa door naar Cusco om naar de Machu Pichu te gaan. Om ons van de kudde los te maken nemen wij de afslag naar de Colca Canyon. Wederom weer ruim 6 uur in de bus, maar de tocht door het berglandschap maakt veel goed. Deze Canyon heeft een diepte van 1400 meter en het dorpje waar wij aankomen ligt op 3500 meter hoogte. Hier amper toeristen en weer midden in de natuur, heerlijk na een aantal dagen in de stad. We gaan vanaf Cabanaconda (3500meter) met een hike afdalen naar een klein dorpje in de Canyon op 2000 meter hoogte. Van te voren is het altijd lastig in te schatten hoe zwaar een tocht gaat zijn. Nou, ik kan je zeggen deze afdaling is zwaar! Vooral ook omdat het alleen maar afdalen is ipv eerst een berg op te klimmen en dan weer te dalen. Maar de omgeving maakt veel goed, wauw wat is het ook hier prachtig! Onze knieen vonden deze afdaling van 5 uur ook behoorlijk pittig en zo kwamen we met knikkende knieen aan in het dorpje Llaurar (nog steeds geen idee hoe je het uitspreekt). Gelukkig maakte de kamer en suite met jacuzzi veel goed. Of nee helaas we zullen het moeten doen met een klein houten hutje met hard bed en lauwe buiten douche. Tja in zo een klein bergdorpje weinig tot geen luxe. Maar na zo een zware wandeling zijn we zo moe dat ieder bed wel goed zal slapen.
Benieuwd of we morgen zonder spierpijn ons bed uit komen.
Nou dat hadden we gedacht. We komen half kruipel ons bed uit gestrompeld na een redelijke nacht op een toch wel erg hard matras. Dat wordt een zware tocht vandaag!
En zwaar was ook deze tweede hike van 5 uur zeker vooral ook door de brandende zon. Wel was het uitzicht weer adembenemend mooi en het eindpunt van de dag bij de zoals ze het noemen "Oase van Sangalle" was vooral door het zwembad en de prachtige groene ligging tussen de oranje kleurige bergen een perfecte uitrust basis. Op naar de laatste en zwaarste dag, een klim van 1200 meter terug naar het dorpje waar we begonnen zijn. We kunnen wel zeggen dat het behoorlijk afzien was en de berg gedurende de klim voor heel wat onvriendelijke woorden is uitgemaakt. Maar WE MADE IT en daar kunnen we dan toch wel weer best trots op zijn! Na drie dagen berg af en berg op wandelen zijn vooral onze kuiten aan de nodige rust toe. Dus de komende dagen Cusco geen lange wandelingen, maar pootjes omhoog en even lekker ontspannen!