No hablo espanol

Alweer bijna een week weg onderweg, een week van vele kilometers maken en weining slaap. Een week geleden en vele duizenden kilometers terug waren we nog vol spanning onze tassen aan het inpakken en vooral vol proppen, want wat moet je toch veel spullen mee als je wilt kamperen en backpacken tegelijk. Met een lach en een traan namen we afscheid van onze banen, vrienden en familie. Ondanks dat dit niet onze eerste lange reis is, valt afscheid nemen toch wel weer zwaar. Maar we hebben er zin in en kijken uit naar dit nieuwe Zuid-Amerikaanse avontuur. Dus weg met die tranen en op naar Santiago! Zoals het wel vaker gaat met lange afstand reizen gaat het nooit zoals gepland. Zo ook deze keer niet. We moeten maar liefst twee keer overstappen, op Philidelphia en Miami. Met maar twee uur overstap tijd racen we de airport van Philidelphia over en zitten uiteindelijk op tijd in het vliegtuig. Helaas heeft dit vliegtuig niet zo'n haast te vertrekken en na een uur wachten blijkt dat hij helemaal niet meer zal vertrekken, door een defect. Enorm balen en zijn op van de slaap, helaas kunnen we niet meer doen dan wachten. Uiteindelijk wordt ons ticket om geboekt en gaat 6 uur later als nog hetzelfde vliegtuig (blijkbaar weer gerepareerd) de lucht in op naar Miami. Eenmaal daar is er een hotel geregeld en kunnen we een paar uurtjes bijslapen. Uiteindelijk komen we dan 36 uur later aan in Santiago!
Na een dag wat rond geslenterd te hebben in de stad en genoten te hebben van ons rooftop zwembed, staan we half 6 alweer naast ons bed om het vliegtuig te pakken naar Puerto Montt. Daar staat onze vier wielige vriend ons al op te wachten. De komende drie weken zullen we heel wat kilometers afleggen met deze kleine grijze Kia.
Eigenlijk al vanaf het eerste moment in Chili stuiten we aan tegen de taal barriere. We hebben ons zelf thuis wel een paar woordjes spaans aangeleerd en dachten daarbij dat ze hier ook vast wel een paar woorden engels zouden spreken,dus dat zou samen wel goed moeten komen. Helaas blijkt dat laatste niet het geval en spreken ze hier helemaal geen woord engels. Dat wordt dus voor nu veel met hand gebaren werken en uiteraard snel spaans leren.
Voor de eerste nacht aangekomen in Puerto Montt nemen we een bed&breakfast om de volgende ochtend te vertrekken naar Hornopiren. Al na de eerste 10km veranderd de asfalt weg in een grind weg vol hobbels en kuilen. Dit is even anders rijden dan scheuren op de A9. De gaten worden al snel modderige plassen door de harde regen. De omgeving is prachtig, het voelt alsof we een setting van Jurassic parc binnen rijden, met enorme varens en met mossen begroeide bomen om ons heen en op de achtergrond de groende bergen. Na nog een boottocht van 30 min komen we aan in Hornopiren. Hier zoeken we een camping uit bij een rivier. Gelukkig kunnen we de tent onder een afdakje opzetten, want het regend nog steeds.
De volgende dag besluiten we een trekking te doen door het Hornopiren national parc. Dit wordt vooral een erg modderige trekking, want bij een regenwoud met veel regen bestaan de paden voornamelijk uit modder. Het voelt alsof we door een moeras trekken, maar we lopen samen met een Chileens koppel dus het zal wel goed zijn. En ach eenmaal tot je enkels in de modder maakt het niets meer uit en stappen we gewoon door...
Het kamperen blijkt na drie nachten -5 toch meer kramperen. Hier hadden we ons toch wat op verkeken met ons drie seizoenen tentje.
Na een lange maar mooie boottocht langs de fjorden komen we aan in Coleta Gonzales waar we vanuit daar door verder rijden naar het plaatsje Chaiten. Hier nemen we voor een nacht een hostel om wat bij te slapen van de vries kou in de tent.
In Chaiten hebben we eindelijk weer zon en de korte broek kan aan, gelukkig toch niet alleen maar kou en regen in patagonie. We maken een trekking naar de top van de Chaiten vulkaan. Een zware klim, maar met het uitzicht eenmaal boven is de klim het zeker waard.
De weg naar het volgende plaatsje blijkt helaas door modder stromen niet toegankelijk en kunnen niets anders doen dan een boot te pakken. Dit blijkt ook een probleem omdat ook hier weer technische problemen met de reserveringen blijken te zijn. Zover wij begrepen moeten we morgen ochtend vroeg bij de pier gaan staan en hopen op een plekje op de boot. We gaan het zien, maar voor nu zitten we heerlijk in de zon dus niets te klagen!